خاطرات روزهای بحرانی

خیلی خوشحال شدم وقتی تو حیاط امامزاده صالح چشمم به مزار شهدا افتاد.
اونم شهید مجید شهریاری و شهید داریوش رضایی نژاد.
نمیدونم چرا ی احساس خاصی به چهار شهید هسته ای دارم.
اما کاش اونا هنوز زنده بودن.

سال قبل ،همین موقع،وقتی اصلا فکرشا نمیکردم ی روز قسمت بشه چشمم به خونه خدا بیفته،قسمت شد تا به صورت اتفاقی سفر حج ثبت نام کنیم.سفری که با فکر دنیایی خودم،غیر ممکن میدونستم.ثبت نام تو روز آخر و  برگشت انصرافمون،همشون دلایلی هستن که باعث میشه این سفر خاص تر باشه.

این دنیا واقعا داره به كجا میره؟؟

خدا آفریدمون تا با درست زندگی كردن به خودش برسیم ،اما انقد فریب این دنیا رو خوردیم كه اصلا همه چیزا فراموش كردیم.

انقد دنیا پست شده كه فقط منافعش رو میبینه و جون بچه های بی گناه هیچ ارزشی نداره!

اگه دوره امام حسین شمر و حرمله یكی بودن و علی اصغر شش ماهه،الان هزارتا شدن و سن علی اصغر ها دیگه شش ماهم نیستو وكوچكتر شدن

واقعا دیگه هیچی قابل تحمل نیس،دیگه دیدن صحنه های كشتار بچه ها قابل تحمل نیس.

ترا خدا یكی بگه باید چیكار كرد؟

.

.

.

یا امام زمان از دست من كاری برنمیاد جز اینكه دعا كنم برای ظهورت،اما آقا تو ساكت نمون و بیا و ظلم ریشه كن.

 

برای ظهور آقا امام زمان و نجات مردم غزه صلوات

سلام